Salta al contenuto principale
casteddusardu

Is de su CastedduSardu currint a forti meda, is de su Valledoria nci bogant a Cossu: su giogu de su càlciu regalat prexus e daboris

Sa cosa de importu prus mannu, a su mancu po su chi mi pertocat, est ca, a cantu mi scoviat su calendàriu, a su mancu (e deu creu pròpriu ca no mi siat contendi fabas!), sesu arribbaus a sa metadi de su mesi de Donniasantu puru, e no mi parit mancu berus; antzis, a bolli essi prus prètzisus puru, si seus lassaus a is pabas sa primu metadi, est a nai, is primus cuindixi diis, e immoi no abarrat atru de fai (a ddu nai benit a beni e si fait acoitu...) ca si nci ghetai me is ùrtimus cuindixi diis chi s'amancant, e apustis nd'at arribbai su de doxi mesis, est a nai su de Idas, chi at a essi su prus druci, mancai feti po totus is festas chi nd'eus a pesai, ma est berus, puru, ca gei nc'at a essi totu su tempus po ndi podi chistionai mellus.

E duncas, sa cosa de importu prus mannu, a su mancu po su chi mi pertocat, est ca seus sighendi a andai ainnantis cun su trabballu cosa nosta, e podeus narai, puru po oi, puru po custu mengianu, ca no teneus daboris lègius de cumbati e de sumportai, e isperu chi potzat balli aguali po bos'atrus chi seis innoi po lìgi custas rigas: de su restu, cumenti si intendit narai, cumprendeus cantu funt de importu is cosas feti candu no ddas teneus prus a su costau, e duncas, candu si ndi funt bella ca andadas: ballit po is amigus, po is amigas, po is personas chi stimaus, e po sa saludi puru.

Chi si ddu depu scoviai, torru gràtzias a su Cielu, dònnia dònnia dì, po totus is oras chi nd'arribbant e si ndi andant chentza mi lassai tropus arroris in conca e in su coru; chi est berus ca su lunis est sa dì prus maba, est a nai sa dì prus grai e prus tostada po su trabballu, e si nd'apu chistionau sa cida passada puru, su giòbia est una de is diis chi mi praxint de prus; at a essi ca est s'ùrtima innoi trabballu (ma cumenti a totus is giornalistas sportivus, torru a atacai su domìnigu, e a bortas, candu ddoi funt partidas, torru a atacai de su sabudu etotu), at a essi chi mi potzu spreviai unu pagheddeddu scriendi in sardu campidanesu. Chi su lunis, duncas, po mei est sa dì prus longa, is atras diis funt "in cabada", cumenti si narat; su giogu, duncas, a su mancu po su chi mi pertocat, est cussu de ndi bessì sanu (est a nai, no tropu macu, no tropu stracu) aforas de su lunis, e de su martis is cosas si faint prus moddis; ma nc'est de nai chi su lunis, unu pagheddeddu (at a essi unu pagheddeddu feti, ma unu pagheddeddu mi ferrit sèmpiri) mi bocit, mi ndi bogat totus is fortzas e is energias, ddi nau diaici.

A nai sa beridadi, est de candu seu pitichinninniu, de candu andamu a is scolas (parteus de is scolas medias), ca su lunis mi pigat mabi meda, e sa cosa prus lègia e chi nci nd'est unu dònnia, dònnia, dònnia cida. Megu a brullai, si cumprendit. Ma sa beridadi est ca cun su lunis tèngiu un acàpiu mau meda: at a essi ca seu nasciu de lunis, mancai at a essi po custu, mi megu a solu a solu, ma chi si depu narai sa beridadi (ndi fia chistionendi puru cun sa picioca chi trabbalat in su forru de su pani e mi regalat su primu scanceriu de sa dì, e po issa puru is cosas andat aguali), giai de su domìnigu a su merì mi nd'arribbat in pitzus custa genia de tristura ca mi benit a mabi a si contai sa cosa cun is fueddus; chi mi permiteis de giogai unu pagheddeddu a fai su poeta, peròu, est cumenti a si intendi unu mari nieddu e iscuru aintru de su coru e de sa brenti, ma gei passat puru, cumenti si megant is bècius candu chistionant de is daboris chi si portant avatu.

E duncas, est berus, is cosas lègias passant (ma acabbant puru is cosas bellas, chi pròpriu depeus fai is contus): tocat a tenni passièntzia, mi megu a solu a solu, e si sciit, a tenni passièntzia no est una cosa facili, antzis, mi parit de podi narai (diaici mi dda giogu deu, no sciu de bosatrus) ca su de tenni passièntzia siat un arti, un arti difìcili, tra is atras cosas, e mi benit totu de pentzai (torra!) a totus cussus chi staint mabi e chi, mancai, funt arrimaus a letu. Po su chi s'apu nau ainnantis, ca cumprendeus cantu funt de importu is cosas candu, mancai, no ddas teneus prus, mi benit totu de pentzai (mi benit de ddu fai fatu fatu, chi si depu narai sa beridadi) a totus cussus poberiteddus (e poberiteddas puru, nci iat a mancai atru puru) chi funt acorraus in unu aposentu, a totu dì, chentza si podi pesai nemmancu po movi (po tirai, cumenti apu intèndiu in bidda) ddus passus. Nci pentzu sèmpiri, candu mancai passu acanta de unu uspidali, a totus is chi sunfrint, e in custa vida m'est giai capitau (mancai no siat diaici mannu de edadi) de essi tentu amigus e amigas chi ant fatu cidas e cidas e cidas tra is daboris e is trumentus. Su coru miu, pigheidda cumenti chi siat una precadoria (cumenti si tzerriant in sardu) bobat concas a totus cussus chi in dì de oi, po unu motivu o po un antru, staint mabi; e duncas, po s'acapiai a su chi apu nau ainnantis, torru gràtzias a su cielu po sa luxi chi tèngiu me is ogus (est a nai ca seu, e ca mi intendu, biu), e po sa gana bella chi po custu mengianu puru (e mai ammanchit!) tèngiu de ndi pesai su trabballu cosa mia.

De su restu, ddu scieis mellus de mei puru: candu sighis una faina, una passioni, su tempus parit ca si nci bobit; e candu invecias stais mabi, mancai acorrau in un aposentu, chentza ndi podi bessiri nudda, nemmancu po respirai unu tzicheddu de aria frisca, intzandus su tempus parit chi si siddit, chi s'arresciat, e duncas, parit chi no passit prus. Mi benit de pentzai (cun is allenadoris ndi chistionu fatu fatu), po alligerai unu pagheddeddu is cosas, a totus is giogadoris (diaici incumentzaus a s'acostai a is legas de importu cosa nosta) chi depint abarrai aforas de su campu, po cidas e cidas, e a bortas, chi funt fetus de sa mabasorti, si dda imboddiu diaici, depint abarrai chentza giogus e chentza spàssiu, mancai, po mesis e mesis puru, a segunda de s'arrori chi nd'ant ingotu; e sa cosa prus dificili est pròpriu cussa de tenni passièntzia: chi est berus ca su corpus cosa nosta tenit sa capacidadi de ndi sanai (Paracelso, chi fiat unu dotori, e filosofu, chi est bìviu in sa primu metadi de su milli e cincucentus, est a nai chi est nàsciu in su milli e cuatrucentu norantatres e si nd'est andau de custu mundu in su milli e cincucentus e corantunu, naràt chi teneus unu dotori aintru de nosu chi, candu stait beni, si podit fai sanai de is dannus e de is mobadias chi nd'arreggolleus in s'interis chi biveus) de is mabis, est berus puru ca serbit tempus, e duncas, passièntzia.
E no nc'est cosa prus lègia de su depi castiai is atrus chi giogant e currint in campu avatu de sa bòcia, candu tui, mancai, depis passai diis e diis a fai esercìtzius de fisioterapia (po ndi furai unu fueddu chi si manigiat in italianu), est a nai totus cussus esercìtzius ca tocat a fai (ca iat a essi mellus a fai) candu ti ingollis a cancu ossu, a unu genugu, mancai, o fintzas a sa camba, o su bratzu, o su tzugu. E no nc'est nudda de prus lègiu, seu seguru de custu puru, mancai deu no apu mai giogau a bòcia in una scuadra (ma feti in sa bia, cun is atrus piciocheddus etotu) de castiai is atrus ca currint, candu, mancai, tui depis abertai su momentu cosa tua, est a nai, abertai ca s'allenadori ti donit sa possibbilidadi de fai a biri a totus cantu ses abbili.

E pròpriu po custu, nc'aciùngiu immoi chi nci seu, deu pentzu ca estus a depi fai de totu po si fai aturai prontus: ballit in su sport, ma ballit in sa vida puru, ca cumenti mi megu fatu fatu, no podis mai sciri candu, e de innoi, ndi bessat aforas su coilleddu biancu (pigheidda a trassa de metafora, e immoi si da spiegu mellus: si dda arregodais sa storia de Alice in su mundu de is meravillas?) ca ti podit regalai spantus e prexus.
Su coilleddu biancu, in sa storia de Alice, si iat a podi pentzai cumenti a un'ocasioni, una de cussas chi capitant in una vida; e custa vida est prena fintzas a cucuru de ocasionis, est a nai de possibilidadis de passai de su mau a su bonu (ma ballit su contràriu puru, est craru, e duncas de su bonu est diaderus un àtimu a nd'arrui in su mau), est a nai de trenus (cumenti intendu nai fatu fatu), e nosu depeus circai de ddas isfrutai.

Est cussu, a su mancu, chi m'arrepitint totus is allenadoris, fatu fatu, candu, mancai, mi chistionant de is giogadoris cosa insoru chi funt strupiaus, e dònnia borta, sa cosa chi mi contant est sèmpiri sa pròpria: «est berus — si megant — no potzu fai su contu apitzus de cussu e de cuss'atru, poita mancai tenint unu dabori a su pei, o a su carroi de su pei, o a su cambùciu, ma seu seguru ca chini at a cabai in campu at a fai su tanti sù».

E de su restu, si cumprendit beni su poita is rosas de is scuadras funt pesadas, giai sèmpiri, cun binti-binticincu giogadoris: poita candu si ndi strupiat unu, mancai, nci ndi depit essi sèmpiri un antru prontu. E de su restu, is dannus, is arroris, in su giogu de sa bòcia (cumenti, mancai, in sa vida etotu) podint sèmpiri capitai, e cumenti in sa vida etotu, depis abarrai sèmpiri scidu, ca chi ti dromis, puru po unu segundu feti, ndi iast a podi ingolli una surra, ddi nau diaici.

E duncas, su trabballu de un allenadori, po su chi seus narendi, no est facili, e su poita si cumprendit beni: po primu cosa, depis circai de sighiri totus is giogadoris de sa rosa cosa tua, isperendi che donniunu arrannèsciat a ndi bogai aforas totu su chi tenit in su coru, est a nai, chi arrannèsciat a fai su mellus chi podit; e custu ballit, po incumentzai, po is allenamentus chi ndi pesas aintru de sa cida. E apustis, arribbau su domìnigu (ma a bortas, cumenti si fia narendi ainnantis, ddoi funt partidas a su sabudu puru), depis scerai, chi est sa faina prus tostada, is undixi giogadoris chi ndi cabant in campu e incumentzant sa partida. E su de fai custu trabballu cun una rosa de binti-binticincu giogadoris no benit a essi una cosa simpli, e gei si cumprendit; is allenadoris mi contant puru ca fatu fatu depint lassai aforas de is giogus, de su campu, puru cussus giogadoris chi, mancai tenint un'esperièntzia manna a is pabas, e una biga de stagionis fatas; ma cumenti si intendit narai fatu fatu, a sa fini cabat in campu chini stait mellus, e un allenadori bravu, chi bolit fai beni su trabballu cosa sua, no podit castiai in faci a nemus; est a nai ca unu giogadori, mancai siat mannu de edadi, e forti, e espertu, iat a podi lassai su postu, in campu, a unu piciocheddu prus giòvuneddu, e cun prus pagu esperièntzia, e antzis, no nc'est nudda de mabi.

E duncas, su trabballu de s'allenadori benit a essi tostau meda, pruschetotu poita is meris de s'assòtziu (a partiri de su presidenti, fintzas a arribbai a is atrus dirigentis puru) s'abertant chi sa scuadra arrannèsciat a binci is partidas e ndi cassit cantu prus puntus est possìbbili, e candu is cosas no andant beni (cumenti mancai is tifosus e is dirigentis isperànt), intzandus a pagai su contu po totus est pròpriu s'allenadori.

E a dda castiai diaici, sa cosa, unu si iat a podi domandai, mancai: «E chini si ddu fait fai?».
Est cussu chi m'est beniu in conca, po si nd'arremonai unu, candu apu intèndiu a su telèfunu Antonio Borrotzu, chi est stètiu tra is giogadoris prus fortis chi eus tentu in Sardìnnia in custus ùrtimus dexi-cuindixi annus (chi no binti puru), est a nai chi at bintu una biga manna de partidas, e at fatu binci una biga ancora prus manna de campionaus a is scuadras innoi at giogau, gràtzias a totus is gol chi nd'at pesau in sa carriera cosa sua (ant essi stètius prus de cuatrucentus, a fai beni is contus).
E duncas Antonio Borrotzu at apicau is botineddus a sa pùncia (cumenti si narat in italianu candu calincunu acabbat de giogai a bòcia, o de fai calincuna atra faina, ballit aguali) feti de una pariga de mesis, est a nai ca fintzas a sa stagioni passada ndi cabàt in campu, dònnia dònnia domìnigu, mancai no fessit prus unu piciocheddu; ma immoi si nc'est ghetau, cun su coru prenu, fintzas a cucuru, de afròddiu, in custa aventura noba: po immoi, duncas, at incumentzau sa carriera cosa sua impari a is de su CastedduSardu, chi currint in su campionau de sa Primu Categoria (in sa Lista D, po essi prus pretzisus ancora), e fait a nai puru, castiendi is numerus (e a fai is contus nci poneus pagu meda), ca fintzas a immoi, chi est berus ca su campionau est arribbau, in s'interis, a sa de otu giorronadas, is cosas ddi funt andendi beni meda: bastat a nai ca in s'ùrtima cida, est a nai, mellus, in custus ùrtimus seti diis, is de su CastedduSardu ant bintu tres partidas, s'una avatu de s'atra, partendi de cussa chi ant giogau su cincu de su mesi de Donniasantu, in domu de una scuadra forti cumenti est sa de su Badesi, cun su resultau de duus a unu; e duncas su mercuis apustis, est a nai s'otu de su mesi de Donniasantu, is arrùbius-brau ndi funt cabaus torra in campu po giogai sa partida contras a is de s'Oschirese (sa scuadrixedda chi nd'ant pesau in Oschiri, si cumprendit), e ca balliat po sa de ses giorronadas: est a nai ca sa isfida si depiàt giogai in s'ùrtima bessida de su mesi de Ladàmini, ma no si ndi fiat fatu prus nudda poita, pròpriu in cussas diis, chi si ddu arregodais (e chi no si ddu arregodais, deu seu pròpriu innoi po custu), is de su CastedduSardu, ma totu sa bidda, est craru, si fiant dèpius frimai po prangi sa morti de Giuseppe Palmas, chi, tra is atras cosas, fiat su babbu de Paolo Palmas, unu de is atacantis prus fortis chi funt bèssius a pillu in Sardìnnia in custus ùrtimus annus, e chi giogat, in dì de oi, pròpriu in sa scuadra allenada de Borrotzu.

E cun Borrotzu, duncas, eus tentu modu de ciaciarrai, nci arribbais a solus a ddu cumprendi, apitzus de una surra manna de chistionis.
Sa primu cosa chi m'at nau, acoitu, apustis de m'essi respustu a su telefunu est stètia: «Stau beni, naraus ca seus imbecendi, ma seus imbecendi beni».
E custa frasia m'at fatu pentzai meda, m'est abarrada cravada in sa prupa de su crobeddu, chi si dda potzu imboddiai diaici, e s'acapiat, e beni puru, mi parit de podi narai, cun sa chistionis chi nd'apu bogau aforas a s'incumentzu, pròpriu, de custu artìculu etotu, candu fia arraxonendi, impari a bosatrus, apitzus a sa lega de su tempus chi passat (o chi no passat, ballit aguali).

E duncas, sa cosa de importu prus mannu (estus a podi pigai sa botada de Borrotzu cumenti chi fessit una perda de sabiesa e, duncas, cumenti chi fessit una perda de oru) no est cussa de circai de avitai de imbecciai, e chi pròpriu si ddu depu nai no sciu nemmancu chi si potzat, mancai, feti pentzai a una cosa diaici, ma sa beridadi est ca nc'est una biga manna de genti, mancai prus de su chi podeus pentzai, chi timit, una timoria aforas de contu, cumenti si narat, de imbecciai, e diaici abarrant a totu dì a si mumungiai sa faci, sa cara, cun cremas e cremiteddas po cuai is sinnabis de su tempus chi passat, e mescamente chistionaus de cussas piegaduras chi ferrint sa pedi, e chi tzerriaus, giai giai cumenti fadeus in italianu etotu, rugas, o arrugas; e sa chistioni est diaici marigosa, ca ddoi funt personas chi arribbant a andai puru a si fai tasinantai sa cara de unu dotori, po cussas chi in italianu tzerriaus operatzionis esteticas.

E duncas, torrendi a nosu, sa cosa de importu prus mannu est cussa de imbecciai beni, est a nai, duncas, de si bivi custa vida in sa manera mellus chi podeus. E po Antonio Borrotzu, ma sa chistioni est giai giai aguali e ballit po unu muntoni mannu de giogadoris, sa cosa mellus chi potzat sucedi est cussa de abarrai in su mundu de sa bòcia apustis chi acabbas de giogai.

E de seguru, tra su de cabai in campu e curri avatu de sa bòcia e, mancai, arrannesci a fai una biga manna de gol, e su de depi abarrai a castiai is giogadoris cosa tua chi si donant de fai me is noranta minudus de sa partida, ddoi est una bella diferèntzia, est a nai ca is cosas cambiant, e meda puru. E de su restu, est una de is legas chi tenia badda badda in conca, e Borrotzu no s'est fatu pregai prus de su tanti chi serbiàt, e m'at scoviau cumenti esti bivendusì sa cosa. «No ti ddu potzu cuai — m'at nau —: su campu mi speddiat, e meda puru; est a nai chi ia a tenni ancora sa gana de giogai, ma candu arribbas a una certa edadi, est giustu puru a lassai su logu lìmpiu, cumenti ddi naru e cumenti si narat, e duncas, donai sa possibbilidadi de giogai a is prus giòvuneddus de tui. Po immoi, apustis de otu giorronadas, ti potzu narai, puru, ca arribbu a s'acabbu de sa partida meda ma meda prus stracu de su chi mi sucediat candu, mancai, cabamu in campu po giogai; ma po essi su primu annu po mei, sa primu ocasioni po fai s'allenadori, is cosas mi funt e si funt andendi beni meda. Ti potzu narai puru ca mi praxit meda su de mi nci podi ghetai in custa aventura noba, mancai a abarrai a castiai is atrus ca currint mi benit unu pagheddeddu de disìgiu, pruschetotu poita a abarrai sètziu in panchina no arrannescis a nci ghetai aforas totu su nervosu, ddu tzerriaus diaici, chi, mancai, ndi ingollis aintru de sa cida, sighendi su trabballu e is fainas cosa tua etotu».

Apustis, Borrotzu m'at contau cumenti funt andendi is cosas in domu de is de su CastedduSardu: «Eus giogau tres partidas me is ùrtimus seti diis, una cosa chi no est facili de fai, mescamente candu tenis is giogadoris contaus, est a nai, pagu giogadoris sanus tra totus cussus chi faint parti de sa rosa. E si cumprendit: a giogai diaici meda, una partida dònnia tres diis, depis fai su contu chi calincunu si potzat strupiai e potzat essi stracu. In s'ùrtima bessida, po fai un esèmpiu, apu dèpiu fai cabai in campu una surra manna de piciocheddus piticus, ma po bona sorti is cosas si funt andadas beni».

Diaici beni ca is de su CastedduSardu ant bintu sa partida in domu de is de su Belchidda cun su resultau, bellu tundu tundu, de cincu a unu.
«Immoi eus a circai de sighiri in custu arrastu etotu — at sighiu a mi contai Borrotzu —; chi ti depu narai sa beridadi, de su restu, no sciu pròpriu innoi eus a podi arribbai, est a nai, innoi at a podi lompi, chistionu de sa lista, est craru, sa scuadra de su CastedduSardu».
Po immoi is arrùbius-brau ant giai allogau calincuna cosa cumenti a sexi puntus, e no funt pagus, chi fadeus su contu chi is de s'Altzaghena, chi po immoi funt stètius sa scuadra prus forti, cun seti partidas bintas in seti bessidas, tenint bintunu puntus, e duncas, feti cincu in prus de is chi nd'ant cassau is piciocus sighius de Borrotzu. «De su restu – at sighiu a mi contai s'allenadori de is arrbius-brau — no podeus fai atru, diaderus, ca sighiri a trabballai cumenti eus fatu fintzas a oi, ma depeus puru fai su contu ca, chi ndi bogaus cussus cuatru o cincu giogadoris mannus de edadi e cun unu bellu pagheddeddu de esperièntzia a is pabas, totus is atrus funt piciocheddus chi ant incumentzau a giogai feti de una parighedda de annus». 

Est una cosa chi si cumprendit beni, duncas, cumenti meda de issus (chistionaus de is piciocheddus, est craru berus?) siant ancora pighendi cunfiàntzia cun unu mundu nou cumenti podit essi su campionau de sa Primu Categoria, e de su restu, cun su giogu de sa bòcia is cosas andant aguali a unu muntoni mannu de atras fainas, partendi de sa musica fintzas a arribbai a dònnia genia de trabballu, fintzas a arribbai a totus is tipus de artis puru: serbit tempus po ndi podi pesai s'esperièntzia chi ti potzat agiudai, mescamente, a ti ndi scabulli de is dificultadis chi iast a podi incontrai in sa bia.
Est a nai, s'esperièntzia chi ti serbit, cumenti mi praxit a arrapiti fatu fatu (e mi praxit diaici meda cumenti sonat sa cosa, chi abarru totu narendumidda deu etotu, a solu a solu), po avitai de nc'arrui, po duas bortas de sighiu, aintru de su pròpriu stampu.

Un'atra chistioni de importu mannu, chi est una lega chi me is ùrtimas cidas nd'est giai bessida a pillu me is artìculus chi nd'apu pesau in sardu, est cussa acapiada a cussa chi, in italianu, tzerriaus auto-stima, est a nai, su sentidu, s'atinu (s'atinamentu si iat a podi nai puru) chi tenis apitzus de sa fortza cosa tua etotu. In custa vida, e in su giogu de su càlciu puru, bastat a perdi una partida po ti fai intendi cumenti chi no siast prus bonu a fai su chi arrannèsciast a fai, mancai, fintzas a s'atra dì; bastat a perdi una partida e no cumprendis prus nudda, no arrannèscis prus a ti ndi strantaxai (chi est una de is cosas peus chi si podint capitai, chi podint sucedi in custa vida), ti castias a su sprigu (po giogai a fai su poeta, torra!) e no ti connoscis prus. In una vida, ballit po totus, arribbant momentus chi funt tostaus, o marigosus, e po si perdi, po perdi s'arrastu, sa gana, sa fidùcia apitzus de tui etotu, bastat unu segundu.

Is de su CastedduSardu, po torrai a nosu, s'annu passau nd'ant cassau sa sarvesa (est a nai sa possibbilidadi de curri po un antra stagioni torra in su campionau de sa Primu Categoria, apustis de essi bintu, custu est sucèdiu feti duus annus fait, est craru, su campionau de sa Segunda Categoria) feti me is ùrtimas duas partidas, est a nai me is partidas chi, a trassa de is ingresus, estus a podi tzerriai "play-out", e chi funt is partidas finalis chi si giogant tra is duas scuadras chi no ndi cabant inderetura in sa categoria prus bascia, ma chi acabbant sa stagioni e is ùrtimus cuatru o cincu postus.
E duncas, apustis de unu campionau prus tostau de su chi podiant isperai e bisai e chi si podiant abertai (seus chistionendi de su de s'annu passau, est craru), is de su CastedduSardu teniànt su bisòngiu, custu est su parri de Antonio Borrotzu, a su mancu, (chi cun cussus piciocheddus, est craru, est trabballendi de prus de duus mesis, a fai su contu), de crei unu pagheddu de prus apitzus de su chi ballint, chi mi cumprendeis su chi si bollu nai.
E duncas, cumenti scieus beni, su trabballu de s'allenadori, a bortas, pertocat prus sa conca, e su coru, de is giogadoris, chi no is cambas. «Sa cosa de importu prus mannu — m'at scoviau Borrotzu — fiat cussa de fai cumprendi, de agiudai custus piciocheddus a cumprendi, mellus, ca si dda podint giogai, a faci manna, contras a totus is atras scuadras; e de su restu, no potzu ca essi prexau meda po cumenti funt andendi is cosas; is piciocus sighint totus is allenamentus, chentza mancu ndi sartai unu, e trabballant e currint a totu coddu, cun sa conca sbuida de totus is atrus pentzamentus, chi est pròpriu sa cosa chi ddis ia domandau».

In su trabballu cosa sua, e si cumprendit beni, Borrotzu no est a solu, ma podit fai su contu apitzus de atrus tres o cuatru piciocus chi ddi funt donendi una manu de agiudu manna meda. «Mi iat a fai prexei su de podi torrai gràtzias a Bobo Gaspa, chi est s'allenadori chi sighit is portieris cosa nosta, e Claudio Gazzano, su chi m'agiudat cun sa preparatzioni atletica; de su restu is dirigentis de s'assòtziu no si faint mai ammancai nudda e, a nai sa beridadi, ant fatu unu bellu tanti de sacrifìcius po m'acuntentai in su mercau de cust'istadi, fadendi su contu chi funt arrannèscius a agatai s'acàpiu cun cussus giogadoris chi emu scerau».

E duncas, po torrai a is legas chi eus pigau a s'incumintzu de custu artìcolu etotu, festus chistionendi de cantu podit essi maba sa vida a bortas, chi parit cati scudat bussinadas, o pinnigosus, chi si praxit de prus, diaici fortis chi parit giai giai chi no ndi potzast sanai mai. E a sa fini, sa chistioni est sèmpiri sa pròpria: su giogu no est su de avitai is arroris (ca no sciu nemmancu fintzas a candu si podit fai una cosa diaici) ma su giogu est, pròpriu, su de arrannèsci a torrai a partiri, a ti ndi strantaxai, apustis chi ti ndi proint is arroris in conca. E in custa vida, a bortas, is disprexeis increscint, est a nai ca faint mabi, e meda puru.

Chi no si ddu seis giai scarèsciu, duncas, s'apu giai arremonau ca is de su CastedduSardu ant dèpiu sartai sa partida contras a is de s'Oschirese, po prangi sa morti de Diddo Palmas, chi fiat su babbu de Paullu Palmas, unu de is atacantis prus fortis chi tenint is de su CastedduSardu. E Borrotzu, apitzus de custa chistioni, m'at regalau una bella letzioni. E immoi si dda intregu. «Mi iat a fai prexei — m'at scoviau s'allenadori — a torrai gràtzias a Paullu Palmas, poita apustis de su dannu mannu chi at ghetau a pari sa famìllia cosa sua, e si cumprendit beni de ita seus chistionendi, at tentu sa fortza po sighiri a benni a is allenamentus aintru de sa cida: at fatu a biri a totus cantu est forti, cantu est forti de coru, si cumprendit, mancai fessint passaus feti dexi diis de s'arrori chi ant tentu. S'at donau una letzioni de importu mannu, s'at lassau a buca oberta, cumenti si narat. In custas ùrtimas tres partidas — at sighiu a mi contai Borrotzu — est stètiu unu de is giogadoris chi at giogau mellus, e chi seus arrannèscius a ndi cassai noi puntus, est a nai a ddas binci totus e tres de sighiu, depeus torrai gràtzias a issu puru. No seu chistionendi feti de cumenti at giogau, e de su restu fait a nai chi at giogau beni meda, ma seu chistionendi mescamente de sa fortza chi s'at regalau, fadendi su contu, pruschetotu, ca sa scuadra, est a nai is cumpàngius cosa sua etotu, at decìdiu de ddi donai sa fàscia chi tocat a su capitanu. Custu si fait cumprendi, mellus, cumenti is piciocus funt acàpiaus is unus cun is atrus, chi est una cosa de importu mannu in unu giogu cumenti cussu de sa bòcia. Seus chistionendi, de su restu, de una rosa chi est stètia pesada, po su prus, cun piciocus chi nd'arribbant de sa bidda etotu, e duncas de CastedduSardu; ant a essi, a fai is contus nci pòngiu pagu meda, calincuna cosa cumenti a dexiotu in totu. Duncas no eus a acabbai mai de ddi torrai gràtzias, una cosa chi nau po contu de su restu de sa scuadra e de s'assòtziu, si cumprendit».

Su chi potzu aciungi, arribbaus a custu puntu de sa chistioni, e de s'artìculu, est feti ca candu sa vida si pigat a pinnigosus, no podeus fai atru ca essi ancora prus barrosus, ancora prus fortis. E po serrai sa chistioni, si lassu cun is fueddus de Jack Kerouac, chi est stètiu (a bortas calincunu de bosatrus no ddu connòsciat) unu scritori, e poeta, bravu meda, chi est bìviu in America me is annus trinta, coranta, cincuanta e sessanta puru, e chi at fatu parti de cussu movimentu culturali chi eus imparau beni a tzerriai, a sa moda de is americanus etotu, Beat – Generation. E me is diàrius chi nd'at pesau Kerouac in sa vida cosa sua (chi est stètia unu pagheddeddu prus crutza de su chi iat a pòtziu essi, fadendi su contu chi s'est mortu candu teniàt feti corantaseti annus), e chi apu tentu sa bona sorti de mi precurai e de lìgi, apu agatau una frasia chi m'est abarrada, crara crara, apicigada a sa conca, e fait diaici: «Deus, pigami a cropus, chi est cussu su chi bolis po mei, e deu apa a fai su sonu de una campana».

E cun custu, si podeus arregodai ca in custa vida (chi est su chi festus narendi sa cida passada puru, est a nai ca sa chistioni sighit a andai ainnantis, cumenti si ndi podeis acatai a solus) si depeus abertai chi su malu (ma ballit puru po su bellu) ndi potzat sartai aforas de unu segundu a s'atru, e duncas, prus de si fai agatai prontus, diaderus, no podeus.

Po un allenadori, mescamente, ballit aguali: oi ti setzis in sa panchina de sa scuadra cosa tua, cumenti a dònnia cida, e mancai, po crupa de un'antra partida pèrdia, is de s'assòtziu s'arroscint de tui e decidint de ti nci bogai a sou de corru. Me is ùrtimas diis, in custas ùrtimas cidas, funt giai duus is allenadoris chi ant dèpiu limpiai su logu, fai is bagàglius e saludai totus, cumenti si narat in italianu puru.

E duncas, in custas ùrtimas diis nd'est arribbada sa noba, chi nd'est lòmpia de is de su Valledoria, chi est sa scuadra de Codaruina (mellus, una de is duas scuadras chi tenint in Codaruina) chi currit in su campionau de sa Primu Categoria (in sa pròpriu Lista, est a nai sa D, de is de su CastedduSardu etotu), e chi pertocat Fabio Cossu, chi fiat s'allenadori chi teniant fintzas a s'atra dì, fintzas a s'atru domìnigu. Ma Cossu nd'at dèpiu cabai, est a nai nd'at dèpiu inguti, po ddu nai mellus, su de cuatru unconis marigosus; est a nai chi, contras a is meris de domu de su Monte Alma, sa scuadra, forti meda (bastat a fai su contu chi in dì de oi s'agatant a su segundu postu de sa lista, cun binti puntus in totu, chi funt unu de mancu de is chi tenint is primus de sa classi de s'Altzaghena), sighida de Falchi, is de su Valledoria ant pèrdiu cun su resultau de cuatru a duus.

E duncas, a contus fatus, me is primus otu partidas chi ant giogau cun Fabio Cossu in panchina, is de su Valledoria ant bintu feti una borta, est a nai, mancu a ddu fai aposta, in sa primu giorronada, candu fiant arrannèscius a bati pròpriu is de su CastedduSardu, cun su resultau de unu a zeru.
«Sa beridadi — custu, a su mancu, est su chi m'at contau Borrotzu apitzus de cussa partida — est ca contras a is de su Valledoria si minescestus, cumenti a mìnimu, de ndi cassai unu puntixeddu; est a nai ca chi sa partida si fessit serrada cun su resultau in paridadi, de seguru no iat essi stètia una ladroneria, cumenti si narat, faderndi su contu chi, po totu su segundu tempus, eus giogai a una porta feti, e si cumprendi, sa porta fiat cussa de is aversàrius cosa nosta. Issus, de su restu, tenint una rosa chi est stètia pesada pròpriu po circai de binci su campionau, e duncas, po ndi cassai su primu postu e su sartidu de categoria, e pròpriu po custu, si cumprendit, in s'istadi ant agatau s'acàpiu, s'acòrdiu cun una biga manna meda de giogadoris tra is prus fortis chi s'agatant in s'isula. Immoi funt annadendi in acua mabas, cumenti si narat, ma deu seu seguru ca a sa fini nd'ant a bessiri a foras de su scuru innoi s'agatant e ant a arrannèsci a si lassai a is pabas sa maba sorti».

E gei si cumprendit cumenti andant is cosas me in su mundu de sa bòcia (e in sa vida puru): oi ti intendis su rei, su capu de su mundu, e cras, apustis de unu, o duus sbàllius, ses bellu ca scarèsciu. E duncas, po su chi mi pertocat, no potzu fai atru ca augurai a Fabio Cossu chi potzat agatai chitzi un'antra scuadra, po fai a biri a totus cantu est abbili a fai su trabballu de s'allenadori, fadendi su contu chi, s'annu passau, in sa stagioni de su duamilla e bintiduus – duamilla e bintitres, fiat arrannèsciu a fai curri, e a forti meda, puru, fait a ddu nai, sa scuadra de su Sprint de Itiri Cannèdu.

E duncas, seu po spaciai su tempus, e mescamente su logu, chi tèngiu po scriri in sardu: m'abarrat feti de ndi fuiai aforas (chi mi permiteis de ddu nai diaici) is ùrtimus contixeddus: a s'incumintzu de s'artìculu, festus chistionendi de su fatu chi is rosas de is scuadras funt pesadas cun binti, binticincu giogadoris, chi no funt pagus de seguru. Ma fadendi su contu chi cust'annu is campionaus s'ant a giogai po calincuna cosa cumenti a trintacuatru giorronadas (medas allenadoris narant ca no si nd'arregodant de un'antra stagioni innoi s'est giogau diaici meda cumenti at a tocai a fai cust'annu), nc'est de abarrai segurus de su fatu chi at a serbiri s'agiudu de totus is giogadoris, est a nai ca totus ant a tenni sa possibbilidadi de donai una manu de agiudu. E chi no depessint bastai is partidas de su campionau, ddoi funt puru cussas de sa Copa Italia, chi, de su restu, si funt giogadas pròpriu ariseu a su merì, chi fiat mercuis, su cuindixi de su mesi de Donniasantu.

Po su chi pertocat is scuadras de s'Ecellenza, duncas, funt cabaus in campu is de s'Ossese, chi ant arriciu is de s'Ilvamaddalena, po sa partida chi ballit po s'andada de is semi-finalis, cumenti ddas tzerriaus in italianu etotu. E duncas, is biancu-nieddus de s'Ossese funt arrannèscius a binci sa partida cun su resultau de duus a zeru, gratzias a is gol pesaus de Scanu e Madeddu, cun unu tiru de is undixi metrus. Scieus puru, po totu su chi eus narau in sa primu parti de cust'artìcolu etotu, chi fatu fatu capitat ca po is partidas de sa Copa Italia is allenadoris ndi fetzant cabai in campu, mancai, totus cussus giogadoris chi in campionau no tenint sa possibbilidadi de giogai.
E duncas si cumprendit cumenti sa Copa Italia siat, iat a fai a ddi nai diaici, unu mundu a parti, totu un'antra storia, ddi naraus diaici.
E duncas, podit capitai ca sa scuadra chi s'agatat, in dì de oi, a su primu postu de sa lista (seus chistionendi de is de s'Ilvamaddalena, est craru), potzat perdi contras a una scuadra chi (seus sèmpiri chistionendi de su campionau, est craru) tenit, mancai, dexi puntus in mancu.

S'atra partida chi s'est giogada ariseu, e chi pertocat sèmpiri sa Copa Italia po is scuadras de s'Ecellenza, est stètia cussa tra is de su Sant'Elena (una de is scuadras chi ddoi funt in Cuartu) e is de su Bosa, chi s'est serrada cun su resultau, togu meda, de tres a tres.

E po custa cida puru, deu pentzu pròpriu de essi acabbau cun su trabballu cosa mia. E duncas, chi su Cielu at a bolli custu beni po mei, e po bosatrus puru, eis a torrai a lìgi, po su chi pertocat su sardu campidanesu, un antru artìculu tra seti diis, est a nai su bintitres, sèmpiri, de su mesi de Donniasantu.
 

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna - IMPRENTAS 2022-2023. LR 22/2018

In questo articolo
Campionato:
Argomenti:
Stagione:
2023/2024